حا.میم
یادداشت های حسن مجیدیان
چرا واقعا؟ چرا اینطور شده ایم؟
چرا این همه خبر و تحلیل می‌خوانیم اما عاجز از ارائه ی یک خط تحلیلِ درست و درمان هستیم؟ چرا این همه کتاب و مطلب، برای ما خروجی ندارد؟ چرا راجع به پیشامدها و اتفاقات روز مثل غزه و طوفان‌الاقصی و حمله ی قریب الوقوع ما به رژیم و بحث های روزِ اجتماعی و فرهنگی و... صرفا نظاره گر و مصرف کننده ایم؟ چرا فقط گوش مان به دهان این و آن است؟ چرا حتی یک جمله از نهاد و فکر و تولیدِ خودمان نداریم؟ من فکر میکنم دلیلش تعطیلی فکر است. ما تفکرکردن را بلد نیستیم. ما اصلا تفکر را با تخیل اشتباه گرفته ایم. میبافیم اما تحلیل نداریم. گمشده ی ما تفکر است. نیاز ما یادگیریِِ تفکر است. بدبختی ما دوری از تفکر است. احتیاج ما عقلانیت است. شما چه نظری دارید؟